Drevna tehnologija

Mnogi drevni izumi od pre hiljadu i više godina koji su bili veoma korisni u istoriji su sada neshvatljivi, bez obzira na svu našu genijalnost i moderna otkrića pošto informacije o njima nisu sačuvane.

Mi smo razvili moderne ekvivalente nekih od ovih izuma, ali tek nedavno.

Grčka vatra: Misteriozno hemijsko oružje

Vizantinci su od 7. do 12. veka na svoje neprijatelje u pomorskim bitkama bacali misterioznu supstancu. Ova tečnost, ispaljivana kroz cevi, gorila je u vodi i mogla je da se ugasi samo kombinacijom sirćeta, peska i mokraće.

Još uvek ne znamo od čega je napravljeno ovo hemijsko oružje poznato kao Grčka vatra. Vizantinci su ljubomorno čuvali tajnu, zbog čega je samo mali broj znao šta je u pitanju, a znanje je izgubljeno vremenom.

Savitljivo staklo: Suviše dragocena supstanca

Postoje tri izvora o supstanci poznatoj kao savitljivo staklo (vitrum flexile), ali nijedan ne pomaže da se ustanovi da li je ta supstanca stvarno postojala. Ovu supstancu je prvi pomenuo Petronije (63. godine nove ere).

On je pisao o kovaču stakla koji je caru Tiberiju (koji je vladao od 14. do 37. godine nove ere) predstavio stakleni sud. On je zamolio cara da mu vrati sud i bacio ga na pod, nakon čega se sud nije slomio, već samo udubio, a kovač mu je začas vratio prethodni oblik.

U strahu od obezvređivanja dragocenih metala, Tiberije je naredio da se izumitelj obezglavi, te je tajna o savitljivom staklu nestala sa njim.

Plinije stariji (79. godina nove ere), takođe je preneo ovu priču. On je rekao da ova često prepričavana priča nije u potpunosti istinita.

Nekoliko stotina kasnije, Dio Kasijus je kovača stakla nazvao čarobnjakom. Kada je sud bačen na pod, on se slomio, a „čarobnjak“ ga je popravio svojim rukama.

Kompanija za proizvodnju stakla Corning je 2012. godine prestavila savitljivo staklo „Willov Glass“. Ovo savitljivo staklo otporno na toplotu našlo je primenu u proizvodnji solarnih panela.

Ukoliko je nesrećni rimski kovač stakla zaista izumeo savitljivo staklo, čini se da je bio par hiljada godina ispred vremena.

Protivotrov koji leči sve otrove

Takozvani „univerzalni protivotrov“ razvio je kralj Mitridat VI Pontski (koji je vladao od 120. do 63. godine pre nove ere), a usavršio ga je lični lekar cara Nerona.

Originalna formula je izgubljena, ali istoričari kao njegove sastojke navode opijum, iseckane zmije i kombinaciju malih doza nekih otrova i njihovih protivotrova.

Supstanca je dobila ime Mitridatijum po svom izumitelju.

Napominje se da je Sergej Popov, bivši istraživač biološkog oružja u Sovjetskom savezu koji je prebegao u SAD 1992. godine, pokušavao da napravi moderni Mitridatijum.

Toplotno oružje

Grčki matematičar Arhimed (212. godina pre nove ere) razvio je toplotno oružje koje su svojevremeno (2004. godine) pokušali da naprave „Razbijači mitova“, ali bezuspešno.

Iako „Razbijači mitova“ nisu uspeli u tome, studenti MIT-a su ipak napravili oružje 2005. godine. Oni su zapalili čamac u San Francisku koristeći oružje staro 2.200 godina.

DARPA (Agencija za napredne istraživačke projekte odbrane) otkrila je sličnu mašinu 2001. godine, koja je koristila mikrotalase da zagreje kožu žrtve na 55°C, stvarajući osećaj kod žrtve da gori.

Rimski beton

Ogromne rimske građevine koje su trajale hiljadama godina svedočanstvo su da je rimski beton bio mnogo napredniji u odnosu na današnji, koji propada već nakon 50 godina.

Istraživači su proteklih godina radili na tome da otkriju tajnu o dugovečnosti drevnog betona. Tajni sastojak je izgleda vulkanski pepeo.

U članku objavljenom 2013. godine od strane Univerziteta u Berkliju, istraživači su po prvi put objasnili na koji način stabilno jedinjenje kalcijum-aluminijum-silikat-hidrat (C-A-S-H) vezuje materijal.

Proces pravljenja ovog betona bi stvarao manje ugljen-dioksida nego što to čini današnji. Nedostaci drevnog betona su što se duže suši i što je slabiji od modernog betona, iako duže traje.

Čelik iz Damaska

U srednjovekovnim vremenima su se mačevi pravili od supstance po imenu Čelik iz Damaska na Bliskom istoku, a koji se pravio od sirovine poznate kao Vuc čelik, poreklom iz Azije. On je bio neverovatno jak. Do Industrijske revolucije nije skovan metal jači od tog čelika.

Tajna pravljenja Čelika iz Damaska je otkrivena tek nakon pronalaska elektronskih mikroskopa u modernim laboratorijama. On je prvi put napravljen oko 300. godine pre nove ere, a znanje se neobjašnjivo izgubilo sredinom 18. veka.

U proizvodnju Čelika iz Damaska je bila uključena nanotehnologija, u smislu da su tokom proizvodnje čelika dodavani materijali koji su izazivali hemijske reakcije na kvantnom nivou, naveo je stručnjak K. Kris Hirst. To je bila neka vrsta alhemije.

Hirst je naveo da je metal u hemijskoj reakciji stvarao mikrostrukturu po imenu „karbidne nanocevi“, tj. veoma čvrste cevi od ugljenika koje su davale čeliku čvrstinu.

Među materijalima korišćenim u proizvodnji Čelika iz Damaska bili su kora biljke Cassia auriculata, biljke iz roda Asclepias, vanadijum, hrom, mangan, kobalt, nikal i neki retki elementi koji su verovatno dolazili iz rudnika u Indiji.

Hirst je naveo da je sredinom 18. veka verovatno nestalo jedne od sirovina koja je korišćena za pravljenje ovog materijala.